bütün harflerimi kustum gecenin ayak ucuna

bir sessizliğin çırpınan gövdesinde kaldım

dilimi unuttum önce

sonra ellerimi.

en son kalbimi çırılçıplak bir duvarın önünde bıraktım

tırnaklarımla kazıya kazıya

“buradaydım.”

hiç okunmadı.

üşüyorum

kendi suretim bile sırtını dönmüş bana

gözlerim, annesiz çocuklar gibi

sokak lambalarının donuk gövdesine yaslanıyor.

biraz sonra devrilirim

zaten kimse sormadı burada ne aradığımı.

sevgilim

senin adınla boğazımda düğümlenen her gece

bir yıldız daha intihar ediyor evrenin tenha mahallesinde.

sen bir şarkıydın belki

ben seni sürekli yanlış bir plakta dinledim

çizik çizik

eksik eksik…

şimdi

üzerime çektiğim karanlık battaniye

beni değil, beni bekleyen ölümleri ısıtıyor.

ve anlıyorum ki

bu dünyada bazı aşklar

sadece bir mezar taşı süslemek için doğuyor.

göğe her baktığımda

biraz daha toprağa batıyorum.

tanrım

bari bir defa tut elimden

düşerken…