bütün aynaları astılar boynuma

kendimi taşırken kırıldım.

şimdi her adımımda biraz daha kesiyorum içimi

kanım tanımadığım şehirlere akar

adım bilinmeyen sokaklara.

bak

kimse bilmez

en çok kendimi gömerim her gece

toprak tutmaz

dua tutmaz

mezar kazıcılar bile utanır beni anmaktan.

aşk, dedikleri şey

mezbaha kapısında unutulmuş bir kuş kanadıdır artık.

üzerinden bin yağmur geçti

hala kanıyor.

dilimde yarım kalmış cümleler

“gel” diyorum birine

ama kimse yok.

“git” diyorum kendime

yerimden kıpırdayamıyorum.

sevgilim

senin adın artık sadece bir pas lekesi yüreğimin ucunda

kazıdıkça büyüyor

sildikçe içine çekiyor beni.

seninle yandım dersem yalan olur

ben kendimle yangın çıkardım

sen sadece seyrettin…

ve tanrım

eğer bir kitap açıyorsan önümde

sayfalarını kanımla çevir.

bir hikâyem olsun bari

okunmasa da

yırtılsa da

unutulsa da.

çünkü bazı hayatlar

yaşanmak için değil

unutulmak için doğar…