Not: Bu yazı kedilerin şerefine serisinin bir başlangıcıdır.

Kediler hiç sevmez anı kaçırmayı. Hem zamana bağlı kalıp hem özgür olmayı bilirler. Dört ayak küçücük bir alanda onları her yere götürebilir, iki ayak koca dünyada insanı hiçbir yere… Ulaşılması istenen hiçlik, insanın kendi içine doğru uzanan bir uçurumdur. Oysa kedi, tamdır ve uçurumlara bakmaz, mükemmel bir dengeyle kenarında yürür. Sabreder, tek bir amaca odaklanır, kararlıdır, sınırları vardır, karakteri vardır, merak eder, merak ettiğinin peşinden gider ve ona ulaşır belirsizlikte boğulmak yerine, net şekilde, tüm duygulanımlarıyla beraber, barışık yaşar. Dört ayak, boşluk barındırmaz, hayranlık uyandırır. İnsan boşluklarla doludur, esas olan budur. 

Kediler riyakar olamaz, hayatı boşa yaşayamazlar. Sınırları vardır, huzurları vardır, asla yalnız kalmazlar ve koşulsuz severken, sevmedikleri her şeyi terk etmeyi bilirler. Hayat belki de tıpkı bir kedi edasıyla yaşanmalıdır, huzurlu, keyifli, sınırlarının kendisini özgürleştirdiği, farkında ve başınabuyruk, bağımsızlığını koruyan, oyuncu, uykucu, bedenini tanıyan, şifalandıran, dost olan. Evet aynen öyle olmalı. Bilinçlilik ya da bilinçlilik olduğu düşünülen haller, yabaniliğe ve merhametsizliğe dönüşmemeli.