kendi küllerimi ceplerimde taşıyorum

adım atsam dağılıyorlar

rüzgar bile acıyor halime.

yeryüzü fazla kalabalık benim için

gökyüzü fazla uzak.

şehrin tüm ışıkları üstüme eğilmiş

gözlerimi oymaya çalışıyor.

konuşamıyorum artık

çünkü kelimelerim de yorgun

dilimin ucunda ölmek için sıraya girmişler.

bir parkta unuttuğum çocukluğumu buluyorum bazen

paslanmış bir salıncağın iplerinde sallanıyor.

gidip yanına oturamıyorum

korkar, kaçar diye…

sevgilim

sen bir su kenarında büyüyordun eskiden

şimdi taş gibi susuyorsun içimde.

kulağımı dayıyorum kalbine

deniz kabuğundan fısıltı değil

çığlık geliyor.

bana kalan şey şu

geceyi sırtıma sarıp yürümek

dizlerimden kan damlaya damlaya.

ve biliyorum

her seven aslında kendi cenazesini kaldırıyor biraz

biraz daha eksiliyor dünyadan

biraz daha kırılıyor kendine.

tanrım

eğer beni göreceksen bir gün

karanlık bir sokağın köşesinde

kendine sarılmaya çalışan biri olarak hatırla.

yıkılmış ama hala gülümseyen

biraz yaralı, biraz deli biri olarak.

çünkü bazıları

dünyaya yara izleri göstermek için gelir…