artık isimler de unuttu beni

ne bir sokak çağırıyor sesimi

ne bir yıldız bakıyor yüzüme.

içimde bir taş büyüyor sessizce

ne bir suda eriyor

ne bir elde ısınıyor.

ellerim bomboş

kalbim sönmüş bir ocak gibi.

yine de hâlâ

kendime sarılmayı unutmamışım

bu da bir mucize galiba.

sevgilim

senin adını anmıyorum artık

çünkü bazı acılar

adını bildiğin anda daha çok can yakıyor.

sana yazdığım şiirleri gömdüm

ıslak kaldırımlara

üzerlerine basıp geçsin insanlar diye.

ve tanrım

biliyorum artık

bazı defterler kapanmaz.

bazı yolcular hiçbir trene binmez.

bazı sevdalar sadece bir yaranın

kıyısında bekler.

bırak şimdi

bütün lambalar sönsün.

bütün sözler silinsin.

ben burada

yarım bir dua gibi

eksik bir şarkı gibi

kalacağım.

kendi karanlığımın içine sarılıp

usulca…