Ayaklarımın altından çekildi toprak

adımlarım, artık bir boşluğun hatırası

gökyüzü, eskimiş bir mendil gibi sarkıyor üstümde

rüzgarı unutmuş yıldızlar küflü.

Bir ağızdan dökülen her sözcük

zamanın paslı kilidine sürülüyor

dil, kendi içine kapanmış bir yara gibi

suskunlukla kanıyor geceye.

İnançlar, unutulmuş heykellerin çatlaklarında uyuyor

ve eller

dokunduğu her şeyi

biraz daha eksiltiyor.

Aşk, yalnızca rüzgarın saçtığı bir küldü

dokundukça dağılan

anıldıkça ölen.

Gözlerimde eski bir uykunun mor izleri

adını hatırlamadığım bir rüyaya hapsolmuşum

her sabah, başka bir mezar taşıyla uyanıyorum

ve her adımda biraz daha eksiliyorum kendimden.

Zaman, artık bir ölçü değil

biriken bir sis gibi

içime çekiyorum her dakikayı

ve her nefes biraz daha ağır geliyor ciğerlerime.

Kapılar çoktan yitti

duvarlar konuşmuyor

ve sessizlik

bütün soruları boğarak büyüyor içimde.

Ölüm, bir son değil burada

sadece yavaşlatılmış bir unutuluş

bir sesin yavaşça kaybolduğu uçurum.

Adım yok

yönüm yok

yüzüm yok

sadece solmuş bir hafıza

ve kıyısında unutulmuş bir şiir kırıntısı kadar

kırılgan bir varlık…