kendimi bir otel çarşafında unuttum dün gece

sigara izmaritleriyle konuşuyordu Tanrı

ve Tanrı bile sıkılmış gibiydi artık

çünkü her cümle

bir cinayet tutanağı kadar sıradan

ve ben,

bir cesedin üstüne örtülen örtü gibi yaşıyorum kendimi.

bedenim, çoktan ihbar edilmiş bir suç mahalli

her temas delil karartıyor

arzu değil bu

kendinden kaçan varoluşun kısa devresi

bir sokak lambasının altında

sadece sigaranın değil

benim de külüm titriyor.

düşünmek istemiyorum artık

çünkü her düşünce,

kendine bir hücre arıyor kafamda

ve ben gardiyan değilim

yani kilitleyemiyorum kelimeleri

kaçıyorlar uykumdan

birer birer sızıyorlar sabahın altına

ve sabahlar

hiçbir zaman masum değildi.

bazen kendimle konuşuyorum

ama hangimizin “ben” olduğunu bilmiyoruz

çünkü içimde çok fazla “ölmemiş” var hâlâ

birini öldürsem

diğeri uyanıyor.

Freud bu rüyayı çözemezdi

çünkü bu rüya değil

bir hastanenin mor ışıklarında

doğmamış bir çocuğun günlüğü bu

ve kimse doğmadan yazamaz kendini

ben yazıyorum

çünkü doğamıyorum.

her şehir, bir travmanın geometrisidir

sokak lambalarıyla çizilmiş yalnızlık haritaları

ve her adım,

bir terapistin elinden kaçan çocukluk anısı

kalbim mi?

sadece bir metronun son durağında

hala inmemiş yolcu gibi

orada unutulmuş.

şiir mi istiyorsun?

şiir yok

çünkü şiir, artık sadece bir direniş biçimi değil

bir hayatta kalma yöntemi bile değil

şiir:

şizofreninin parmak izidir kelimelerde

ve ben parmaklarımı kestim çoktan

konuşmak istiyorum

ama dilimle değil

kendi çürümemle

çünkü çürüyen bir şey

asla yalan söyleyemez…

Mem Aryan

29.04.25