uyandığımda

ismim yastığın altına düşmüş

ben başka birinin rüyasından

yanlışlıkla sızmışım bu bedene.

derim üzerime bol geliyor

göz kapaklarım yer çekimine direnmiyor

ve hiçbir aynaya çıkmıyor suratım artık.

sabah dediğin şey

sadece ışığın geç kaldığı bir karanlık

biraz daha durursam

dünyadan tamamen düşeceğim.

saat yok

bir duvar saati vardı

kendini astı geçen ay…

içimde hiç açılmamış bir oda var

kapısı yok

penceresi yok

ama orada uyanıyorum her gece.

orada kimse konuşmuyor

konuşan olursa duvarlar utanıyor.

ben o odada sustukça büyüyorum

bir gün oradan taşacağım

ve hiçbir dil

beni anlatamayacak.

tanrının uyuduğu saatlerde yaşıyorum ben.

dua edemeyecek kadar boğazımda

biriken cam kırıkları var.

dilimi çıkarsam

üzerine kazınmış hayal kırıklıklarını görürsün.

çok denedim

birine “anla” demeyi

ama herkes kendi sessizliğine kör…

ellerimle kazıyorum zamanı

tırnaklarımda dünün tortusu.

bugün dediğin şey

sadece geçmişin biraz daha çürümüş hâli.

her şey geçiyor diyorlar

ben geçmedim.

ne zamandan, ne acıdan, ne kendimden.

ben bu odada asılı kaldım.

insan bazen içindeki boşluğu seyreder

bir televizyon gibi

sinyal yok…

bazen de kendi sesinden

rahatsız olur

çünkü yankı kendini inkâr etmeye başlar.

dışarıda insanlar birbirine sarılıyor

ben içimde çürüyorum.

gülüşlerim montaj

bakışlarım yapay zekâ ürünü.

bana dokunan olmadı yıllardır

gerçekten.

dışım hâlâ insan gibi belki

ama içim eski bir bodrum

nemli, karanlık, kilitli…

bazen bir cümle kuruyorum içimden

öyle keskin ki

boğazımı çizip geçiyor.

kanıyorum

ama kanımı kimse görmüyor çünkü

kan artık renksiz.

bir sigara yakıyorum

dumanı yukarı değil

aşağı çıkıyor.

her şeyin yönü tersine

çünkü ben yanlış yönde doğdum bu hayata.

ve sonunda

bir şiir kalıyor sadece

okunmayacak kadar kırık

yazılmayacak kadar geç...