bir gün kendimi kaybettim.

bir kafede, masanın köşesinde unuttum

üzerine üç damla kahve döküldü

bir not defteriyle birlikte silindi.

beni tanıyanlar vardı bir zamanlar

şimdi sadece beni hatırlayanlar var

ki onlar da

başka bir hatıra zannettikleri için

adımı hep yanlış hatırlıyor.

geceleri sokak lambalarına yaslanıyorum.

gölgemi uzatıyorum kaldırımlara

belki biri çarpar da

“özür dilerim” der

varlığımın farkına varır.

ama gölgeme basanların çoğu

aceleyle geçip gidiyor.

kimse artık

karanlıkla temas etmek istemiyor.

bir kadının gözlerinde

birkaç dakika yaşadım bir zaman.

bir şehir kadar karmaşıktı bakışı.

ama sonra

o da gözkapaklarını üzerime kapattı.

ve o gün bugündür

bir çift gözde oturamıyorum uzun süre.

her şey geçici burada

hatta ben bile.

odamda bir sandalye var

sırtı kırık.

bir duvar var

üzerinde eski bir takvim.

zaman orada durmuş

ama ben hep aynı yerde yaşlanıyorum.

ve saat

hep aynı sessizlikle ötüyor içimde

“bir şey değişmeyecek.”

kitaplarım var.

içinde başkalarının acıları.

onları okurken

kendiminkini unuturum sanıyordum.

ama kelimeler de bazen

kendi yazarını terk eder

ve ben

terk edilmiş cümlelerde yaşarım.

bazen aynaya bakarım

kendimi değil

bakmayanları ararım içimde.

çünkü en son kimin için güzel görünmeye çalıştığını

hatırlamıyorsan

kendini zaten çoktan terk etmişsindir.

bir sokak ismi gibi yalnızım

yön gösteriyor

ama kimse uğramıyor.

birçoklarına tanıdık geliyorum

ama kimse tam olarak nerede görmüş olduğunu

hatırlayamıyor.

sustum.

çünkü anlatınca

daha çok eksiliyordum.

çünkü her cümle

biraz daha uzaklaştırıyordu beni

kim olmak istediysem ondan.

o yüzden adımı da geri aldım kendimden.

artık

kimsenin ağzında telaffuz edilmek istemiyorum.

ve sonunu hep bildiğim o cümleye geldim yine

hikayenin sonu hep acı biter

çünkü en sonunda

kendinden bile vazgeçmek zorunda kalırsın…