Gitti…

bir mısra eksildi rüzgârdan

bir çığlık sustu taşrada.

Şimdi kuşlar, onun yazmadığı bir şiirin

gölgesinde uçuyor.

Kalemini bırakıp gitti

yani bir dağın ardını

bir annenin duasını

bir işçinin nasırlı elini yarım bırakarak.

O ki kelimeleri isyanla yıkadı

aşkı, zulmü ve halkı aynı mısrada yoğurdu.

Artık bir meydanda değil adı

bir sessizlikte yankılanıyor.

Ve biz…

Biz onun bıraktığı dizelerde

yarım kalmış devrimleri okuyoruz

sanki devamı bize emanetmiş gibi…