bir şehir susar bazen

en kalabalık caddesinde bile

yalnız yürür insan.

omzuna kimse dokunmaz

çünkü herkesin eli meşguldür

kendi enkazıyla.

bir cümleye başlarsın

yarım kalır

çünkü sonunu biliyorsun.

bazı cümleler

dudaktan çok yüreği keser.

ve bazı suskunluklar

hayatta kalma şeklidir.

aşklar başlar

göz göze gelir iki yabancı.

bir süreliğine dünyanın sesi kesilir.

ama zaman

her şeyi bozar.

gülüşler silinir

ten unutulur.

ve adını unuttuğun biri

bir gün rüyana saplanır.

bir ev kurarsın içinde

duvarlarını anılardan örersin.

ama rüzgâr gelir

en sevdiğin sesi alır gider.

hiç dönmeyecek bir kapıya

her gece bakarsın.

ve her gece

biraz daha kapanır o kapı.

kendinle konuşmaya başlarsın

çünkü dışarısı anlamaz.

bir kahve içersin mesela

soğuk.

bir şarkı dinlersin

yarıda kesilir.

bir mesaj yazarsın

gönderemezsin.

çünkü ne söylesen

geç kalmışsındır.

en sonunda

bir bankta oturur hayat.

yanında sana yer yoktur.

sen yürürsün

gidecek yerin kalmadığını bile bile.

çünkü bazı insanlar

varmak için değil

yavaş yavaş yok olmak için yürür.

ve perde iner.

hikayenin sonu hep acı biter.

kimi zaman bir mezar taşında

kimi zaman bir eski fotoğrafta

kimi zaman

hiç açılmayan bir mesaj kutusunda.

ama hep biter.

ve acı

asla sahneyi terk etmez…