Zihnimizin çabalamaktan kanlanmış ve kıvrılmış yolları bizi bazen ileriye gitmekten alıkoyar, daha basit bir çıkış yolu arar. Bu gözlemlediğim kadarıyla bir koruma çabası. Ne kadar uzun süre aynı inançla çabalarsan bir o kadar güçlenir ama aynı zamanda da yıpranırsın. Zavallı zihinlerimizin yorgunluk kanının kızıllığından önlerini göremediklerini ve bu yüzden de bizi korumak istediklerini düşünüyorum. Her şey onlar için o kadar kanlanıp sulanıyor ki acı çektiğimizi düşünmeye başlıyorlar. Oysa çabanın altında yatan acıdan çok korkudur, korku bizi kamçılar ve kontrol edebileceği bir şeye dönüştürmeye çalışır; kaygıya. Zihinlerimiz ne kadar çabalamış, yorgun veya korkmuş oldukları fark etmeksizin sürekli düşünür ve kanlı kıvrımlarında anıları yaşatırlar. Bizi kontrol edebildiklerinde daha rahat olacaklarını düşünürler - veya içten içe bunu düşünenler bizleriz- bu yüzden sürekli ne yapıp yapmamız gerektiği hakkında söylenip dururlar, ve bizler bu susmayan ve her kötü olasılığı hesaplayan zihinlerle ne yapacağımızı şaşırırız. Onlar sadece biraz daha dinlenebilmek için bizi feda etmeye çalışırlarken biz onlara kanarız, sonra da kendi kanımızdan önümüzü göremez olur, kontrolü kaybeder, daha da yoruluruz.

Bu döngü öyle yorucu, yıpratıcı ki onu çoğunlukla başa çıkamayacağım bir canavar, bir düşman gibi düşündüm. Fakat şu an farkındayım ki bu döngünün durmadan atan kalbi benim ve ya bu kalbi yatıştırıp onu severim ya da onu öldürüp yenisine can veririm. Çünkü değiştirilmesi, kırılması gereken bir döngü var ise bu değişimi yalnızca ölüm ve sevgi başarabilir. Zihnim beni ilk alıkoyduğunda korkudan öleceğimi, ya da binlerce sancı içinde tekrardan doğacağımı sandım. Öyle bir sancıydı ki bu, gözlerimi geleceğin bilinmez karanlığıyla çevreledi. Beni çaresizliğe terk etti. Tüm bu somut ve yapışkan acıya rağmen zihnim beni bırakmadı, anlayana kadar hırpaladı ve tüm varlığımı etrafa saçtı. 

Kendimi tarafsız bir şekilde zihnimin dışından görmek beni biraz olsun kendime getirdi, gözümün önündeki devasa ve kapkara perdeyi parçalayıp attı. Alıkoyulduğum yolda bir sorun olmadığını fark ettim, sorun içimdeydi. Zihnimin kıvrımlarında uzun süredir yaşayan pis kanın eseri paranoyalar boğazıma dayanmış beni kontrol etmelerine izin verirsem güvende olacağımı söylüyorlardı. Kızıllıklarında sandığım güven yoktu, beni boğacaklardı. 

Böyle durumlarda ne yapacağını asla bilemeyen biri olarak verebileceğim en çözüm odaklı tavsiye o pis kanı kusmaktır.

 İçinizde size ait olduğundan emin olamadığınız korku dolu düşünceler, kaygılar, geri duruşlar var ise kusun onları, kanınız temizlensin ve zihniniz sizin için en doğru olan yolu duru bir görüşle seçip, o yolda özgürce aksın.