Bir akşamı katladım cebime

Zamanın kenarından sarkan ipi kestim

Artık düşmüyorum hiçbir hatıraya.

Rüyalarımı devreden çıkardım

uyandığım her sabah başka bir insan bıraktım ardımda.

Bir taşın hafızasını okudum dün

suskunluğuyla cevap verdi bana

“Ben hep buradaydım, sen geç kalmışsın.”

Kayıp bir notanın yankısında yürüdüm

ayağımın altında ezilen kuş ölümleri

ve bir çocuğun unutulmuş oyuncağı vardı.

Dili olmayan haritalarda işaretledim yalnızlığımı.

Hiçbir sınır tanımadı beni.

Ben artık bir kelimenin içerisine sığmıyorum.

Ne cümleye razıyım

ne de susmaya.

Göğe baktığımda

bir merdiven gibi kırık gölgeler

bir yıldızın istifasından kalan boşluk

ve karanlığın bizzat kendi imlası.

Son satırda şunu yazıyorum

“Hiçbir varlık, ait olduğu yerden başlamaz.”