Saatlerdir oturuyorum

şehrin en kalabalık yalnızlığında.

Her şey deviniyor

insanlar akıyor önümden

bir nehrin taşıdığı anlamsızlık gibi.

Yüzler, gözler, adımlar

hiçbiri kalmıyor bende.

Ben, bende bile yokum.

Bir çığlık asılı içimde

dışarı çıkamıyor.

Boğazımda bir sessizlik tıkanmış

her yutkunuşta biraz daha ölüyorum.

Var olmakla yok sayılmak arasındaki

bu gri çizgide debeleniyorum.

Kime anlatsam

dilimden düşer gerçek.

Anlam artık bir mezar taşı

altında kıvranıyor tüm kelimeler.

Uykusuz geceler değil sadece

uyanık geçirilen delilikler de var.

İçimde boşluklar var

o boşlukların içinde odalar

ve her odada başka bir ben

her biri biraz daha yıkık

biraz daha suskun

biraz daha yorgun…

İnsanlar geçiyor önümden

taşımadıkları yüzlerle.

Kimi zamana yetişmeye çalışıyor

kimi kendinden kaçıyor

kimi hiçbir şey hissetmeden yürüyor

ve ben

hepsini izliyorum

hiçbiri bana bakmıyor.

Bir kenarda unutulmuş gibiyim

hatırlanmayı istemeyen bir hatıra.

Kendime bile yabancıyım artık

aynaya bakarken tanımıyorum

gözlerimin arkasında saklanan karanlığı.

Görünmeyen bir sancı gibi dolaşıyorum aralarında.

Bir varmış gibi, ama hiç olmamış gibi.

Gecenin koynunda değilim

gecenin kendisiyim artık.

Sessiz, ıssız,

ve kimsenin adım atmaya cesaret edemediği kadar derin.