Bugün de aynı yüzle uyandım.

Ama bu yüz bana ait değil.

Zaman, her sabah başka bir yabancı bırakıyor aynama.

Gözlerim…

gözlerim hâlâ burada, ama içinde kimse yok.

İnsanlar sokakta yürüyor.

Ben pencereden bakıyorum

sanki dünyanın dışındayım

gözle görünmeyen bir camın arkasında sıkışmış

bir varlık

bir belirsizlik.

Sesler çarpıyor duvarlara

anlamlar ezilip düşüyor yere.

Bir çığlık olmak istiyorum

ama çıkan sadece içli bir fısıltı.

Duyan yok.

Duymak isteyen yok.

Zaman geçiyor ama ben geçmiyorum.

Her şey değişiyor,

ben hep aynı donuklukta kalıyorum.

Herkes ileri gidiyor,

ben yalnızca içime göç ediyorum.

Bugün konuşmadım.

Bir kelime bile etmedim.

Dilim damağımda kurudu

sözlerim içimde çürüdü.

Konuşmak

yeni bir yalan üretmek gibi geldi.

Bir sokak lambasına baktım uzun uzun.

Geceyi aydınlatmaya çalışırken

kendini tüketen o sarı yalnızlık…

belki de bana en çok o benziyor.

Ve işte yine buradayım

ne tamamen burada

ne tamamen yok.

Sadece…

arada.

Hissedilmeyen bir varlığın güncesinde

bir gün daha

sessizce siliniyor…