kaldırım çatlağında unutulmuş bir çocukluk

eksik bir sol ayakkabının

içinde kurumuş bir çığlık gibi yatıyor.

kimse durmuyor, kimse bakmıyor.

şehir — kör.

şehir — sağır.

şehir — kendi iç sesinden kaçanların cehennemi.

gece, sokak lambalarının titreyen karnında doğurur

babasız bir öfkeyi.

kimsesiz bir merhamet büyür

çöp konteynerlerinin ardında.

sarhoşlar tanrıyı anmaz

ama onunla kavga ederler her yudumda.

müzik kutusu gibi döner sokak

bir yanda nargile aromasında plastik aşklar

diğer yanda ıslak betonun üstünde

dudağına jilet çeken bir kız

gözlerinde kahkahaya karışmış

ağlamayı bilmeyen bir isyan.

dillerimiz paslı susturucular

her kelime bir cinayetin izi.

kimse gerçeği konuşmaz burada

çünkü herkesin gerçeği

bir diğerinin susmasıdır.

her köşe başı başka bir yalanın seccadesi

adam öldürmeden önce dua edenler

fakirliğin ortasına çömelmiş

paraya secde eden eski devrimciler

ve sosyal medya hesaplarından

ruhlarını pazarlayan tanrı bozuntuları.

biz

öğrendiği ilk kelime “lan” olan çocuklarız

sokağın kanla vaftiz ettiği günahsızlar.

bizim bayrağımız yok

bizim sloganımız da.

ama ölülerimizi gömerken

üç sigara, bir bira, bir küfür yeterli oluyor.

yukarıda birileri ütopya çizer

bizse

duvar diplerine kendi mezar taşlarımızı kazırız.

“adı bilinmeyen, ama yaşayan bir lanet” yazar üstünde.

ve hiçbir mezar çiçeklenmez burada

çünkü toprağın altında umut değil

çürümüş idealler var…