"Cinayetten hafif suç.” demek “Ölüm yok ya ucunda.” demek gibi geliyor kulağıma. Cinayetten hafif, ölmedi sonuçta ama kabahatten ağır, eldeki sonuçlar reddedilemez ne de olsa. 

Cünha suçuna herkesin verecek farklı bir örneği olduğuna eminim, bir çok farklı örnek hatta. Ama benim için bu iki suçun arasına ortalama denilerek yumuşatılmış bir biçimde koyulan suç kalp kırığından öte ölümden beri olan kalp yarılmasıdır. 

Kalbin kırılması saklanılabilecek kadar sessiz, ölüm herkesin haberdar olabileceği kadar sesliyken ikisi gibi de olmayan kalbin şiddetlice ortadan ikiye yarılması olayı. Ne ölünür, ne de ölünmedi ya diye hafifletilebilecek kadar tüydür. Ölümde olacağı gibi bir cenaze olmaz, kalp kırığındaki gibi bir damla gözyaşı akmaz. Kalp sesizce ortadan ikiye ayrılırken herkes az çok bilir yaşananı fakat bir cenaze olmadığından kimse yasını paylaşmaz ve gözyaşı görülmediğinden bir parça mendil uzatılmaz.

Kalp yarığı suçtur ve suçlusu cenazeler düzenleyen evin sahibidir, gördüğü ölüm meleklerinin gölgesini istemeden taklit eden biridir. Çoğunlukla karşısındakinin kalbini upuzun bir süreçte yavaşça ortadan ikiye ayırır ve bunu farkında bile olmadan yapar. Sözleri, elleri, dokunuşları damarların üzerinden kayıp ağrıya sebebiyet veren bir şekilde ilerlerken o tüm bunlardan bir haberdir. Yine de, bu cünha ona aittir. İster isteyerek işlesin, ister istemeyerek.

Kendini suçunun farkındalığında boğulmayan suçluyu kurtarmak zordur çünkü onun bir can simidine ihtiyacı yoktur, boğulduğu suyu oksijen sanıyordur. Bu yüzden ne işlediği suç, ne de yarmış olsa da hala sancıyla oraklısı* için atan kalp onu durdurabilir. (*Azrail, ölüm meleği.)

Cünhanın yükümünü kalbi ortadan ikiye ayrılmış kişinin giydirmesi gerekse de o da suçun farkında değildir çünkü suç ölümden aşağıdadır. İçinde bir yerde kendisine rahatsızlık veren ve suçun kabahatten çok çok yukarıda olduğunu sadece görünmez kılındığını söyleyen ses kendine ait olsa da kalbi yarığını öyle sahiplenmiştir ki suçun ölümden ırak olmasına şükür eder.

Cünha bir nevi yüküm giydirilemeyen bir duygu katli, kalp yarası suçudur. Ne suçlu ne de duygularını katlettiği suçu fark edemediği ya da fark etse de kendine yediremediği için toprağın altına atılan kusurdur. Suçlu gözlerini yaradan toprağa kaçırırken mağdurun kalbinin yarasına toprağı basmasıdır. 

En sonunda hem cünha mağduru hem de suçlu birbirlerine daha fazla katlanamaz, yarayı açan yaptığının farkındalığını taşıyamaz; ağrısının altında ezilir. Bunca zamandır kalbinin yarığından akan yoğun kanın ağrısıyla yaşayan mağdur ise daha fazla katlanamaz; ağrının kaynağından sıyrılıp yarasını düzeltmeyi dileyerek uzaklaşır. 

Kısacası cünha öyle bir suçtur ki cesedi bulunamayan bir cinayet, sözcükleri duyulamayan bir kabahattir.