"İyiyim demek âdet olmuş.” Az önce babannem söyledi bunu, romatizma ağrılarına rağmen iyiyim dediği için kurduğu bir cümleydi fakat ben söyleyiş şeklindeki kendinden eminlikten bunu bilerek ve anlayarak söylediğini gördüm. Öylesine söylenmiş bir söz olmadığını.

Toplum bize bir şekilde öğretmiş hep iyi olduğumuzu söylememiz gerektiğini, çünkü kötüyüm dersek açmak zorunda kalırız o kötüyü ve topluma göre kötünün itirafı bizi Pandora’nın kutusundan saçılan kötülükler gibi bir felakete sürükleyebilir. Herkesin kendi acısını sırtlanması gerekir, kendi acısını bastırması. Öyle yapmak âdet olmuş.

Fakat bazen herkes aynı kötüyü paylaşır, aynı ortamda herkes aynı kötüyü hisseder ama her biri iyiymiş gibi davranır. Hepimiz aynı kötüyü hissediyorsak onu paylaşıp arındırmak yerine ne diye kendimize saklarız ki, âdet öyle diye mi ?

Alışmışız ve bırakamıyoruz iyiyim demeyi, bazı şeyleri bırakmayı öğrenmek lazım bazen. Belki de kendimizi kötü hissediyorsak söylememiz gerekir. Kabul etmemiz. Ki arınabilelim zihnimizin ağırlığından. Bedenimizin ağrısını itiraf edelim ki bir yalanla avunmaktansa dinlenmemiz gerektiğini anlayarak dinlenelim. 

✨Anlayabilecek kişilere alışkanlıkları yıkarak kötü olduğunuzu itiraf edip iyileşebileceğiniz anlara…