göğsümde kaçak sigara dumanı gibi gezinen bir yalnızlık var

adını bilmediğim ama hep “gel” dediğim biri var içimde

uçurumla öpüşen bir kelimeyim sanki

birinin ağzında unutulmuşum

ve düşmemek için dua etmiyorum artık—

çünkü düşmek bazen eve dönmek gibi

ellerim ceplerimde değil

kendimin içinde kaybolmuş iki harita

biri çocukluğuma çıkıyor

diğeri ne zaman ağlasam oraya

bir kafede unuttum adımı

garson “bey” diye seslendi

ben de “evet, kimim ben” dedim

şekerli kahve içtim

çünkü acının da tadı değişiyor zamanla

biri beni sevmeyi düşündü bir ara

çamaşır ipinde kuruyan şiir gibi

ama sonra yağmur yağdı

ve ben artık yalnızca nemli kalıyorum

yani hiç kurumamış bir yanım hep var

ruhumu astığım yerden çaldılar

şimdi kim giyiyorsa

iyi mi hissediyor, bilmiyorum

ama bol gelmeli bazı şeyler—

sevgisizliğe mesela biraz iç genişliği lazım

biraz suskunluk, biraz alkol

biraz “ben de unuttum nereye aitim” hissi

bir çocuk balonunu kaçırdı dün

gökyüzüne bakamadım

çünkü o çocuk bendim

ve o balon birine sarılma isteğimdi

elinden kaçıveren

ağlamak istiyorum ama

gözyaşlarım da bana küs

belki haklılar

ben kendime bile sarılamadım hiç

geceyi bölüyorum

bıçak değil bu

kendi tenimde kıvrılmış bir hayal

uçlarını yaktım—

dumanı benimle kalsın diye

bir gün,

bir banka oturacağım

ve “merhaba” diyeceğim

hiç tanımadığım birine

o da “merhaba” dese…

inanır mıyım hâlâ yaşadığıma?