Ay gece boyunca duyduğu ağıtlara, ilahilere, ninnilere ve daha nice seslere nasıl dayanıyor bilmem fakat ışığının Deniz’e vurduğu yerde Deniz acıyla kıvranıyor. Çünkü Ay alışkın olsa bile kendi acısına Deniz onu seven bir yabancı konumunda ve sevdiği birinin duyduğu bu acının seslerine dayanamıyor; kaçmak ister gibi bir hali var.

Ay tüm yüküyle üstünde parlar, ışığı tüm ihtişamıyla suyunun dibindeki çakılları cezbederken Deniz kaçamıyor; gecenin sesleri onu delirtecek gibi de olsa Ay’ın cazibesi ile adeta kavruluyor, sanki suyun dibinde bir ateş yanmaya başlıyor.

Deniz kaçmak adına dalgalandıkça Ay üstünde daha da parlıyor; sorunun ne olduğunu anlayamıyor. 

“Sesler,” diyor Deniz de anlayamarak “onları duymuyor musun ?”

Ay kederle gülümseyerek “Dalgalarının sesinden işitmiyorum ki.” diye yanıtlıyor.

Ay gece boyunca dalgalardan işitemediği ağıtlara, ilahilere, ninnilere ve daha nice seslere yabancıdır fakat ışığının Deniz’e vurduğu yerde Deniz’in acıyla kıvranışı gecenin sahibinin bir zamanlarki benliğine oldukça tanıdıktır.