Süper kahraman filmleri son on yıllık dönemde ana akım sinemanın en büyük gelir kapısına dönüştü. Marvel sinematik evreninin başını çektiği bu yapımlar, aksiyon ve fantastik türüyle kol kola yürüyerek kendilerine adlı adınca bir alt tür yarattılar. Yükselen her tür gibi elbette bu janrın da kendine ait kalıpları ve klişeleri oluşmaya başladı. Bu yüzden gitgide aynılaşan bu filmlere karşı bir tepki oluşması da uzun sürmedi. Yavaş yavaş belirginleşen bu tepkiyi sezen yapımcıların ilk yenilik hamlesi Deadpool (2016) oldu. Yapım, özü itibariyle bir süper kahraman filmi olsa da cesur tarzlarıyla dikkat çeken Kick-Ass (2010) gibi alternatif çizgi roman uyarlamalarının yolunu takip ediyordu. Ve film, eleştirmenlerden ve seyircilerden topladığı beğeni sayesinde şaşırtıcı bir gişe başarısı yakaladı. Bu başarının Hollywood'un güçlü yapımcılarının iştahını açması uzun sürmedi. Bu süreçte Shazam gibi türle dalgasını geçmeye çalışırken yapımcıların gölgesinden kurtulamadığı için yerle yeksan olan başarısız bir proje de izledik. Şahsen bu yenilik arayışları içinde en dikkatimi çekeni, türü korkuyla iç içe geçiren ve yılan hikâyesine dönüşen prodüksiyon süreci yüzünden bir türlü vizyona çıkamayan The New Mutants'dı. Son olarak filmin gösterimi Fox şirketinin Disney'e satılmasıyla beraber tekrar ertelenerek 2020 baharına sarktı. Neyse ki sessiz sedasız bir yapım sürecinin ardından sinemalara ulaşan alternatif Superman hikâyesi Brightburn bu arada ağzımıza bir parmak bal çalmayı başarıyor. Yapımcı koltuğunda Guardians of Galaxy serisinin yönetmeni James Gunn'ın oturduğu mütevazı bütçeli filmin yönetmeni ise David Yarovesky. Filmin konusu kısaca şöyle özetlenebilir: Tori (Elizabeth Banks) ve Kyle Brayer (David Denman) çifti çocuk sahibi olmayı her şeyden çok istemektedirler. Artık tüm umutlarını kestikleri bir gece, çiftlik evlerinin bahçesine bir uzay gemisi düşer. Çift, uzay gemisindeki insana benzeyen çocuğu alarak kendi çocukları gibi yetiştirir. Bu olayın üzerinden on yıl geçer ve ergenlik dönemine giren oğulları Brandon'daki (Jackson A. Dunn) bazı değişiklikleri fark ederler. Filmin senaryosu yazılırken en popüler süper kahramanlardan Superman'in öyküsünden epeyce bir ilham alındığı kesin. Zaten filmin bütün tanıtım çalışmalarında da dile getirilen bu durum, filmi alternatif bir Superman filmi olarak değerlendirmemizi sebep oluyor. Sadece 7 milyon dolarlık bir bütçeye sahip olan filmde bu rahatlıkla oldukça cesur tercihler yapılabilmiş. Dünyaca ünlü süper kahramanın orijin hikâyesi bazı noktalarda olabildiğince gerçekçi bir şekilde ele alınmış. Aslında 'uzaydan gelen bir yaratık' olan karakterin gerçek dünyada nasıl karşılanacağı korku türünde ele alınmış. Korkunun çeşitli türleri arasında gezinen çizgi romanlardan filmlere pek çok esere referanslarda bulunmuş. Omen benzeri şeytanın oğlu filmlerinden Stephen King'in Carrie'sine kadar pek çok yapıttan esinlenilmiş. Bu sayede füzyon bir yapıya bürünen Brigtburn, aynı zamanda uzaydan gelen bir yaratığın dünyaya uyum sağlama çabalarıyla ergenlikte vücudunda meydana gelen değişimlere alışmaya çalışması arasındaki benzerliği de kurmaya çalışmış. Bu çabaların karşılığını bulması durumunda Superman gibi dünyanın hayranı olduğu bir iyilik timsaline dönüşecek olan Brandon, bunu başaramayarak süper güçleri olan sosyopat bir seri katile dönüşüyor. Bir bakıma bu durumun ergenlik dönemindeki tüm gençler için geçerli olduğu söylenebilir. Bunun gibi ilgiye değer alt metinler Brighburn'ün benzeri düşük bütçeli ve ucuz efektlere sahip yüzlerce korku filminden ayrılmasını sağlıyor. Bu arada filmin şiddet ve kan konusunda gözünü budaktan sakınmadığını söylemem gerekiyor. Bu da, yazı boyunca dile getirdiğim düşük bütçenin getirdiği serbestliğin bir getirisi tabii ki. Klasik Superman hikâyesine karanlık bir alternatif bakış atan Brightburn, iddiasız ama korku ve süper kahraman filmlerini sevenleri pişman etmeyecek ilginç bir yapım.