İyiden iyiye yaratıcılık krizine giren sinema dünyasında, meşhur atasözünün tersine eskiye gelen rağbet sayesinde bit pazarına nur yağdırılmaya devam ediyor. Önceden tutmuş olan formülü garantili işler, defalarca pişirilerek önümüze konulmaya devam ediliyor. Bu durumun başlıca örneklerinden biri de klasik masalların yeniden uyarlamaları. Bu yapımların başında Disney’in her gün bir yenisini duyurduğu Kül Kedisi ve Uyuyan Güzel gibi ünlü çizgi filmlerinden yaptıkları live action filmler geliyor. Fakat bu uyarlama trendinde farklı yollar izleyen ve orijinal yapımlara yeni bir bakış atmayı vadeden işler de çıkıyor. Yönetmen koltuğunda çektiği korku filmleriyle tanınan Oz Perkins’in oturduğu Gretel & Hansel (2020) de bunun en yeni örneklerinden biri. Film, Grimm kardeşlerin dünyaca ünlü masalı Hansel ve Gretel’i ters yüz etmeye niyetli olduğunu daha isminden belli ediyor. Bir cadının öyküsünü anlatan prolog bölümüyle açılan filmde masalın aksine bu sefer kız kardeş olan Gretel’in kardeşlerin büyüğü olduğunu görüyoruz. Babalarını kaybetmiş olan iki kardeş, anneleri onları evden kovduğu için ormana kaçmak zorunda kalıyorlar. Uzun uğraşlar sonucunda vardıkları, yaşlı ve tuhaf görünüşlü bir kadının evinde kalmaya karar verirler. Güzel yiyeceklerle dolu olmasına rağmen bu evde tuhaf bir şeylerin olduğu kesindir. Gretel, bunlardan şüphelense de küçük erkek kardeşinin ısrarları sonucu gönülsüzce burada kalmaya devam eder. Gretel & Hansel’den önce çektiği iki uzun metrajlı filminde de kadın ana karakterlerini kötücül ve mistik güçlerle mücadele ettiren Oz Perkins, aslında burada da aynı şeyi yapmaya devam ediyor. Masaldaki karakterlerin yaşlarını da değiştirerek kardeşler arasındaki güç dengesini değiştiriyor. Bunu yaparken Grimm kardeşlerinin masalının çocuklar için yumuşatılmadan önceki sert üslubundan da besleniyor. Gretel iktidar sahibi abla olarak pasif konumundan sıyrılıyor. Yönetmen bununla da kalmayıp, cinsiyetleri ve onlara atfedilen özellikleri hikayesinin önemli lokomotiflerinden biri olarak konumlandırmış. Daha cadının evine girdikleri ilk anlardan itibaren bu hikayenin iki kadın (Gretel ve Cadı) arasında geçtiğini ve küçük Hansel’in tamamen etkisiz eleman olduğunu anlıyoruz. Zaten filmde, Hansel ve kısacık bir sahnede gözüken gizemli bir adam dışında herhangi bir erkeğin varlığından söz edilemiyor. Gretel’in ergenliğe yeni yeni girmeye başladığı ve vücudundaki değişimlere alışmaya çalıştığı bu süreçte Cadı bir anlamda ona kılavuzluk yapmaya başlıyor. Bu usta-çırak ilişkisi, zamanla olgun ve genç iki kadın arasındaki gizli bir rekabete dönüşüyor. Çeşitli göndermelerle yüklü filmde ‘cadı miti’ de es geçilmemiş. Yalnız modern bir uyarlamada Gretel dışında hikayedeki kadın karakterlerin katıksız kötü ve yok edici figürler olarak konumlandırmaları bu sunumun günümüze uygunluğunu tartışmalı hale geliyor. Bu noktada gri alanlar oluşturmak yerine klasik bir çatışmaya yer verilmiş. Ana karakterimizin gördüğü rüyalar da filmde etkili bir şekilde kullanılmış. Cadının yaptığı kötülükleri gösteren ve Gretel’e rehberlik eden bu rüyaların yoğun bilgisayar efekti destekli görsel tasarımı amaçlanan çarpıcılığı vermeyi başarmış. Ama mütevazı bütçeli bir filmde bu kadar yoğun efekt kullanılması zaman zaman yapımın olduğundan daha ucuz gözükmesine sebep olmuş. Filmin gizli başrolü olan görüntü yönetmeni ise alt metinleriyle zenginleşen bu yapımın gücünü birkaç tık artırmış. Gerek alan derinliği kullanılarak çekilen kabus atmosferini seyirciye de yaşatan sahnelerde gerekse kartpostal etkisi yaratan çerçeveleriyle yapıma kendi imzasını atmış. Yapım yıllar sonra unutulsa bile bu gösterişli görüntü çalışması sinemaseverlerin aklında kalacaktır. Stephen King’in It kitabının yeni uyarlamalarında Beverly Marsh karakteriyle adını duyuran genç oyuncu Sophia Lillis de Gretel’deki performansıyla filmi sürüklemeyi başarmış. Gretel & Hansel, Grimm kardeşlerin ünlü masalının özünü oluşturan dehşet duygusunu korurken, ona yeni katmanlar da eklemeyi ihmal etmeyen başarılı ve taze bir uyarlama.