Ömrü değil, kalbi isteyene bahçesini açar.

Bir sigara yaktım, içimdeki çiçekleri küle sardım.

Rüzgârın ve denizin arasında kayboldu ruhum.

Fairuz’un sesi, ruhuma dokunan sessiz bir eşlikçi..

Uzaklarda aranan sen ve kayıp giden güneşime..

Çocukken daha parlaktı yıldızlar. Belki de biz fazla fısıldadık. Yıldızlar hâlâ orada, ama ben artık fısıldamıyorum.

Solan çiçekler, unutulan bahçeler. Benciller, tutarsızlar, açgözlüler ve kalpsizler. Nereden gelir bu hikayeler?

Dalgalar, rüzgar, içimde kalan sesin. Ruhunda kalan ise çiçek bahçem.

Bir tabloya sığar mı yüreğim ya da bir kahveye?

Kapının ardında kalanlara, yabancı hisseden kalplere ve mekânlara.