Tam da kanacaktım bu rüyaya,

Ya da kanmak mı istemiştim?

Hep istediğim bahçem…

Çölde bir vaha bulmuş gibi,

Yalancı bir bahçeye mi kanacaktım, bilmiyorum.

 

İstanbul gibi işte;

Her sokağında ayrı bir umut,

Her köşesinde başka bir kırgınlık.

Ama beni vazgeçiren de İstanbul’dur bu hayalden.

Gölgen sinmiş artık duvarlarına,

Ruhun karışmış havasına.

Bahçemin çiçekleri soldu yine,

İstanbul’un serin havasında.

 

Yokuşlarında senden kalan izler var,

Adımların düşüyor peşimden.

Burnumda tüten koku,

İstanbul’un havasına karışmış.

 

Her sabah balkonda dalgalarda gelişini kutluyorken,

Şimdi ise o balkonda;

Yaktığım her sigarayla,

Biraz daha kırgın ayrılıyor ruhum.

 

Ne zaman sigara dumanı yerine;

Bahçemdeki çiçeklerin kokusuna doyacağım.