Hayatım boyunca aşkın tutkudan koparılamaz bir parça olduğunu düşündüğüm sınırlı bir zihniyete sahip oldum. En değerli ve yüceltmemiz gereken aşk, bir başka ruha, bedene, zihne ve kalbe duyduğumuz koşulsuz sevgiydi bana göre. Son zamanlarda fark ettiğim gerçek şu oldu ki; bu tarz bir kısıtlamayla donatılmış aşk anlayışı yaşadığımız hayattan alabilme ihtimalimiz olan bütün zevk çeşitlerini de kısıtlayacaktı. Belki de hayat bundan çok daha fazlasıydı, ve belki de aşk dediğimiz yoğun duygu aslında biyolojik sınırlamaların da ötesindeydi. İşte aşkı ruhumun en küçük zerresine kadar hissettiğim bazı anlar:

• Gece boyu uyumadığım günün sabahında, güneşin doğuşunu izlerken rüzgarın hafifçe beni serinletmesi. Sağıma baktığımda arkadaşımın ışıldayan gözlerini gördüğüm ve kendimi ona doğru yasladığım an. Sessizlikte sadece müziğimizin duyulması.
• Sessiz bir Pazar günü, öğleden sonra sigaramı içerken yerde yatarak şarkı dinlediğim anlar.
• Odamda gözlerimi kapatıp Lana Del Rey’in büyülü şarkılarıyla dans ettiğim anlar.
• Gözlerimi açıp telefonuma baktığımda benden kilometrelerce uzak olan, sonsuza dek dostum ve ablam olan eski öğretmenimden mesaj aldığımı gördüğüm an.
• Sarhoşken içimden geldiğince, özgürce, nasıl gözüktüğümü umursamadan kahkaha attığım, vücudumu hareket ettirdiğim ve insanlarla etkileşime geçtiğim anlar.
• Uzun bir süre sonra anneme sarıldığım ilk an.
• Ağladıktan sonra bana endişeli ve sevecen gözlerle bakan arkadaşlarımın yüzünü dikkatle incelediğim anlar.
• Her şeye rağmen ailemin benim yanımda olduğunu hatırladığım an.
• Babam beni arabayla bir yerden bir yere bırakırken tekrardan 5 yaşında bir kız çocuğu gibi hissettiğim an.
• Annemi sinir etmek için düşündüğü şeylerin hepsine muhalefet olup , yüzündeki gerginliği izlediğim an.
• Hareketli bir gecenin ertesi günü gece hakkında arkadaşlarımla sohbet ettiğim anlar.
• Arkadaşlarım aşktan bahsederken ruhlarındaki hareketi ve heyecanı hissettiğim ve bu duygulara ortak olduğum anlar.
• Enerjisi yüksek biriyle tanıştığımda ona yavaşça uyumlanmam ve onun da bana uyumlanması. Aynı frekansta buluşmamız ve birbirimizi asla düşürmememiz.
• Gece gökyüzüne baktığımda kendimi hem çok önemsiz ve küçük, hem de bu büyük evrenin bir parçası olduğum için huzurlu hissettiğim an.
• Eski zayıf fotoğraflarıma bakıp senelerce vücudumu aç bırakarak kendime eziyet çektirdiğim için kendimi affettiğim anlar.
• Aynada saatlerce yüzümü bütün kusurlarıyla ve kusursuzluğuyla izlediğim anlar. 
• Vücudum sonsuz boşluğa karışana ve ruhum bedenimden ayrılana kadar dans ettiğim anlar.
• Arkadaşlarım düştüğünde ellerinden tutmam ve hiçbir zaman bu yolculukta yalnız kalmayacaklarını anlayana kadar onlara destek olduğum anlar. 
• Bir kitapta, şiirde, resimde veya filmde kendimden bir parça bulmam ve o sanat eserini sonsuza dek benliğimin bir parçası haline getirmem.
• Belki de bir daha hiç görmeyeceğim bir insanla sonsuza dek ölmeyecek bir anıyı paylaştığım an.
• Duygularımı kendime itiraf edebildiğim ve rahatlıkla kendimi kabullenebildiğim anlar.
• Hoşlandığım kişinin yüzünü ve mimiklerini bol bol incelediğim anlar.
• Sevişirken gözünün içine baktığım anlar.
• Konuşurken karşımda beni ilgiyle dinleyen bir çift göz ve hafifçe yukarıya doğru kıvrılmış bir ağız gördüğüm an.
• Gözlerimi kapatıp, saatlerce ucu bucağı olmayan hayallerimi bir film gibi izlediğim anlar.
• Hayatımda hiç tanışmadığım ve belki de tanışmayacağım insanların yazılarıma yaptığı yorumları okuduğum anlar.
• Çekinmeden duygularımı gösterebildiğim ve istediğim kadar karşımdaki vücuda dokunabildiğim anlar.
• İnsanlardan onların hayatlarını nasıl etkilediğimi dinlediğim anlar.
• Ruhuna dokunduğumu fark ettiğim an.

Ve daha sayamadığım binlerce, uzay boşluğunda kaybolup gitmiş ve tekrar yaşanacak an.

Görsel: https://coffeenuts.tumblr.com/post/73686899220/aurora-by-jaume-garcia