Günümüzde temelde karşı tarafı değiştirme arzusundan kaynaklanan zorlama davranışlarının ilişkiye ölümcül darbe vurduğunu Adler Psikolojisi ile harmanlıyorum.

18. yüzyılların sonunda insanlık tarihinde kendine yer edinmiş romantik döneme geri mi dönüyoruz? Cevabı burada.

Gerçeklik çoğu zaman can yakıcı ve sınırlandırıcı. İnsanın sürekli bunun farkında olarak yaşaması imkan dahilinde değil. Peki, bundan nasıl özgürleşeceğiz?

Çocuklukta ve ergenlikte kendisini gösteren, kişisel masal teorisini ve yetişkinliğe sarmasıyla karşımıza çıkardığı bencil insanın özelliklerini inceliyoruz.

Geleceğimizin tamamen kontrolümüz altında olduğumuzu düşünmemizin anlamsızlığı ve yaşanacak her şeyin sonsuz olasılıkta olması hakkında yazıyorum.

Gündemi oldukça meşgul eden incel kavramı, akabinde redpill, blackpill gibi bizi yozlaşmaya ve katliamlara götüren kadın düşmanı kavramlara değiniyorum.

İnsanın 5 duyu organından yola çıkarak aslında hiçbir şey bilmediğimizi kanıtlıyorum.

Sex and The City'nin baş karakteri Carrie Bradshaw ve kıvırcık saçlarının arkasındaki zihnine bir bakış.

Çevresi farklı farklı insanlarla dolu olmasına rağmen kendisini anlamsız bir boşlukta hisseden bütün yalnızlara sesleniyorum.

İnsan gerçekten her şeye alışan bir yaratıksa, bunun sınırı nerede? Gerçekten her şeye alışmamız Dostoyevski'nin dediği gibi, en iyi özelliğimiz mi?