Hepimiz kendi hayatlarımızda farklı zindanlardayız. Farklı geçmişlerin, farklı zihinlerin ve farklı idrak şekillerinin bize yansımasının sonucu olarak eylemlerimizi belirliyoruz. Bu yolda bazen asla olmak istemediğimiz kimliklere bürünebiliyoruz. Peki, gerçekten iyi bir insan olup olmadığımızı ne belirliyor? "Kötü kalpli" etiketini ne zaman hak eder hale geliyoruz? Gerçekten her insan kendi koşullarında, kendisi için maksimum faydayı sağlayacak eylemlerde bulunuyorsa, gerçekten kötülük yapmak diye bir şey var mı? Aslında kötü olarak gördüğümüz her eylem, bir kişinin kendi çıkarları için en iyi olanı yapmasından ibaret değil mi?

Bu yazar için, hayır değil. Gerçeğe baktığımızda şunu fark edeceğiz ki, aslında bir insanın bize zarar veren eylemi kendisini iyi hissetmek için yaptığı bir hareketten farksız. Karşı taraf o çok kötü, kalp kırıcı eylemi size zarar vermek için yapmıyor. Tamamen, kendi öznel çıkarlarının bir ürünü olarak, kendisi için en iyi olacak seçeneğe yöneliyor. Sizin zarar görecek olmanız, onun kendisi için en iyisini seçmesinden daha önemli değil. Aslında kötü olarak gördüğümüz her eylem, bize kötülük yapan insanın bize verdiği değerin kendisine verdiği değerden daha yüksek olmamasının bir ürünü. Ve asıl canımızı yakan, kalbimize bir hançer saplanmış gibi hissettiren de bu. Değersizlik hissi. 

Bu hayatta herkesin size yaptığı zarar verici eylemi farklı sebeplerle, psikolojik süreçlerle ve başka üçüncül koşullarla açıklayabilir ve o insanın yaptığı şeyin aslında safi kötülük olmadığına kendinizi inandırabilirsiniz. Çünkü safi kötülük diye bir şey yoktur aslında. Yeterince değer vermemek vardır. Yeterince önemsememek vardır. Kendini birincil planda tutmak vardır. Mutlu olabilmenin tek yolunun diğer insanların isteğindense kendi arzularına ve sadece kendi düşüncelerine göre yaşamak olduğunu zannetmek vardır. Narsisizm vardır. Kendi gerçekliğin dışındaki gerçeklikleri anlamaya kapalı olmak, onlardan beslenmeyi reddetmek vardır. Sadece ve her zaman kendini haklı sanmak vardır. Ve bu bir insanın en kolay düşebileceği yanılgıdır. Kötü olmak çok kolaydır. Basittir. O eylemi yapmak ekstra bir efor gerektirmez. Çünkü zaten ne istiyorsanız onu yapıyorsunuzdur. Keyfinize ve arzularınıza göre.

İyi olmak çok zordur. Cesaret ister. Farklı insanların da düşüncelerine, duygularına, hayallerine, isteklerine ve arzularına açık olmayı gerektirir. Kimi zaman kendi pencerenizden ayrılıp farklı pencerelere yönelmeyi gerektirir. Kendinizden feragat etmeyi gerektirir bazen. Kendi kişisel çıkarlarınızdan çok karşı tarafın kalbini kırmamaya odaklanmayı gerektirir. Bencilliği bir kenara koymayı gerektirir, ki bu bencil insan doğasına aykırı bi olgudur. Ancak sadece kendi kişisel çıkarlarını birincil plana almayı seçen her insanın bilinçsizce yaşayan bir hayvandan hiçbir farkı olmayacağını düşünüyorum. Zaten doğamızda olan bir şeyi yapmak neden zor olsun ki? Zor olan sevdiğimizi, değer verdiğimizi iddia ettiğimiz insanları da hesaba katarak, gerektiğinde kendi subjektif doğrularımızdan bu uğurda vazgeçebileceğimizi bilerek bu doğrultuda hareket etmektir. Ve kötü kalpli her insan, günü geldiğinde "Acaba birilerine haksızlık mı ettim?" sorusunun korkunçluğuyla karşı karşıya kalacak, aynaya bile bakamayacak hale gelecek, kendinden iğrenecek ve yaptıklarıyla yaşamak zorunda olduğunun farkına varacaktır. Kötü insanların en büyük cezası kendileriyle yaşayacak olmalarıdır. İyi olmak çetrefilli bir yoldur. Ama yaşanan bütün kalp kırıklıklarına rağmen, kendinizle olan barışıklığınıza zarar vermez. Aynaya mutlu bakmanızı sağlar. Soru işaretlerini ortadan kaldırır. İyi olmak huzur getirir. Fakat iyi olmak bilinç gerektirir.

Bilinçli olun ve keyfinize bakın.

Görsel: https://tr.pinterest.com/pin/40462096651207434/