Çok fazla kitap yorumu yazdım ama çok azında bocaladım, onlardan bir tanesi de bu kitap. Yorumu yazarken nereden başlayacağıma bir türlü karar veremedim. Kayboldum. Ben de en iyisi kaybolmaktan başlayayım dedim. Çünkü kitabımız da öyle başlıyor. "Bir keresinde kayboldum." diye yazıyor ilk cümlesinde Eve Dönmenin Yolları'nın. Sanırım insanın kendini bulması için önce birkaç ara sokakta kaybetmesi, eve dönmesi için önce kaybolup başka şehirlerde kilometrelerce yürümesi gerekiyor. İnsanın onlarca kez kaybolup, yine evinin yolunu bulması gerekiyor.

Kitabımız bir yazarı merkezine alıyor. Çocukluğunu, üzerine çalıştığı kitabı, 1985'de yaşanan depremi, Şili'de ki Pinochet yönetimindeki dikta rejimini, anılarını, aşklarını konu ediniyor. Günlük gibi. Çok içten. Okurken hiç yabancı hissettirmiyor ya da alışmaya çalışmıyorsunuz. Sanki çok önceden, küçüklüğünüzden tanıştığınız biriyle yıllar sonra karşılaşmışsınız, başta tanıyamamışsınız sonrasındaysa oturup bir kahve içmişsiniz ve hayal meyal hatırladığınız tozlu anıları raflardan indirmişsiniz gibi hissettiriyor bu kitap her sayfasında.

Mesela diyor ki bir satırda, "...roman örülürken, biz yok olmak için saklambaç oynuyorduk." Yok olmak için saklambaç oynamak, çok sevdiğim bir metafor oldu. Bulunmamak için, kaybolmak için, hiç varolmamak için saklambaç oynamak. 

Çocukluğa dair, aileye dair, birini sevmeye dair öyle güzel anlatılar var ki bu kitapta. Yazar anılarını almış ve satırların arasına saklamış sanki. Bu kitap bana hem evdeymiş gibi hem de evden çok uzaktaymış gibi hissettirdi. Ama bunun mesafelerle hiç ilgisi yok. 

Yüzümde bir tebessümle bitirdim kitabı. Onca duygu yoğunluğuna rağmen yorucu değildi. Keyifli bir yolculuktu ve sonuna geldiğimde yol bitmiş gibi değil, her şey yerli yerindeymiş gibi hissettirdi. Yol devam ediyordu. Hep ediyordu. Ne olursa olsun. Biraz da bunu sevdim sanırım. 

5/5