Dualar okudum, yüreğim yenilensin diye.
Sırtımı döndüğüm yüzlerle dolu o ahşap kapıdan çekip alacaklarmış gibi bir ürperti sardı ruhumu o gece.
Annem öyle çok içime düştü ki… Sanki ona sarılsam, Güneş geri gelirmiş gibi.

Gecenin soğuğu öyle yalnız hissettirdi ki beni, penceremden yıldızlara bakamadım. Utandım.
Açgözlüyüm herhalde ki kalbim böyle dengesiz; doyumsuzum herhalde ki gözlerim böyle hevesli.
Yattığım yer yabancı, evime hiç varamamışım gibi.
Toprağım hiç sulanmamış gibi.
Okuduğum satırlar ise bir o kadar tanıdık.
Kapının ardındaki karanlık da pek bir hevesli.
Güneş bana küsmüş gibi…
Karanlıkla dost mu olmalıyım şimdi?

Öyle özledim ki annemi, güneşi…