Kıyıya vuran dalgaların ardında, senden bana kalan bir anı olacağını umdum hep.
Ondandır ki, denizi ne kadar sevmediğim hakkında yalanlar uydursam da, o kıyılardan hiç uzaklaşamadım.

Uçsuz bucaksız denize dalıp giden gözlerim, senden haber beklerken aslında oraya karışmak istedi.
Su baloncuklarına bürünüp, senden bir parça olabilirdim belki...
Anılarına karışabilirdim.
Hatta, belki de ufuk çizgisinin ardındaki sana getirirdi dalgalar beni.
Tenine karışabilirdim.

Durgun deniz, umutla coşardı.
Dalgalar, fırtınanın getirdiği o rüzgârlar gibi şiddetlenirdi.
Dalıp giden gözlerim sana karışırdı.
Kalbine dokunurdum...
Böylece buz kesmiş denize baharın sıcaklığını getirirdin.

Ruhum ısınırdı.
Baharın çiçekleri açardı gönlümde.
Hafif rüzgâr, tenime senden öpücükler bırakırdı.
Soğuk geçen kışın ardından, bana baharı armağan ederdin.

Kasvet dolu gözlerime gün ışığı vururdu.
Solmuş tenime renk katardın.
Sonra ruhuna karışırdım.
Çiçeklerini beslerdim.
Benden sana çiçekler armağan ederdim.

Ve öyle ki...
Hep bir bahçemiz olsun isterdim.