Sahte sözler, acı dolu yalanlar… 

Kanıp giden gönüller ne yapmalı bu hayatta? 

Nerede kalacağım ben?

Bir yelkene sığınsam,

Akdeniz’e sürse ruhumu. 

Çürüyüp kalmak istemiyorum bu ıssız ormanda,

Öyle faydasız,

Öyle soğuk bir yerdeyim ki,

Her rüzgar ruhumu donduruyor.

Fairuz ısıtamıyor artık içimi,

Gönlümü arayıp duruyorum Madak’ın dizelerinde.

Yoruldum…

İstemiyorum güneşi görmek.

Ya da çok mu denizi dinledim;

O yüzden mi geceleri,

Denizin sesi sayıklıyor içimde?

Ne zaman varacağım Ana La Habibi’deki vakte.

Söyle kaptan!

Yoksa bir serçe oluveririm,

Kanatlarımdaki kırıntılarla ararım huzuru.

İstediğim kıyıya varır,

Sadece denizi izlerim.

Belki de ilk kez kendimi duyarım.