"Hamam böcekleri Kelebek Olamaz! Böcekleri Ezin!" sloganıyla Fransa ve Belçika'nın yine her zamanki Batı'nın demokrasi götürme paravanıyla sebep olduğu bir soykırımı ele alacağız.

Yaşamdan zevk almanın tek ve en gerçekçi yolu kendi kendine yeter bir gücü her zaman elinde bulundurmaktır.

İş doktriner teorilere gelince İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi, Birleşmiş Milletler, Unicef ve benzeri birçok kuruluşun oluşumuna en başat tavırla katlı sağlayan Batı(...)

Her yeni güne oyun arkadaşlarının sayıca biraz daha azalmış olduğunu fark ederek başlamaktır, Filistin'de doğmak.

Bana öyle geliyor ki, dünyada güzel olan her şey daha insana ulaşamadan, insanın kendi ördüğü ağlara takılıp kalıyor.

Siyasi aktörler ve iktidarlar tarafından müziğe yapılan müdahaleler her rejimin kendi meşruiyetini ve ideolojisinin sürekliliğini sağlamada kullandığı bir kültürel kod olarak önem kazanmaktadır.

Hızlı geçişlerin, ayaküstü verilen sözlerin, kıyafet değiştirir gibi insan eskitmenin, sınır dışı edilen ya da yozlaştırılan manevi her türlü değerin ve yalnızca maddi kaygıların kıskacında kalarak çağın orta yerinde can çekişiyor insan.

"Bu kuşak çok fena.", "Abi fırıldak bunlar.", “Başlangıcı 90’ların neresinden alıyoruz?”, “Teknolojinin içine doğdular tabii”, “Hepimizden daha zekiler, ama tembeller işte!” gibi onlarca klişe alıntıyla ne olduklarını bir türlü tanımlara sığdıramadığımız meşhur Z kuşağını ucundan kıyısından bir mensubu olarak bir de ben ele almak istedim.

Mutluluk hakkında yanlış bildiğimiz şeylerden biri, insanların doğal olarak mutlu olduğu düşüncesi.

Milisaniyede değişen konular ve bununla övünme. Odaklanmanın gitgide azalması ve “kendisi” dışında başka bir şey düşünemiyor olan insan...